Liquidación de existencias

Texto: A.C.

Son as nove da mañá e hoxe é de novo luns. Dona Luísa érguese e a cama renxe, coma o seu corpo, entalado polo tempo.  A Dona Luísa morreulle o home hai un ano, coma un paxariño, pero hoxe é luns e érguese coa tristeza aliviada. Aséase e vístese, coa bata negra e branca, de calidade eterna, das que xa non se fan.

A soidade amaina co miaño de Lucas, que a mira cos ollos entornados, indiferente, na espera do almorzo. Camiña con paso lento cara á cociña, desordenada e sucia, e pon a ferver a auga para o té. Corta o pan reseso en rebandas e aparta as migas da mesa de onte. Senta a almorzar e, antes de saír, pinta de cor vermellos os beizos sumidos. Sorrí, cansa, e pecha a porta tras de si.

Hoxe é luns e ten traballo. Detense na florería e merca sete caraveis. De aí arrastra os seus pés cara á súa zapatería, que rexenta dende hai máis de corenta anos.

O negocio quedara agora varado no tempo. No escaparate pendura o cartel Liquidación por fin de existencias. Dende fóra pódese intuír a vella estantería na que locen en liña os artigos que lle foron quedando: zapatiños negros con amallós, “merceditas” de tea adornadas con lazos, botonciños e anacos de tea en forma de flor, zapatillas de bebés listadas, lunares, deportivas…

Cada luns Dona Luísa abre a súa tenda e, mentres espera, enche de auga unha xerriña de porcelana, vai poñendo un a un os caraveis, e pousa o conxunto no mostrador, que limpa unha e outra vez, mirando á rúa na espera dalgún cliente.

Entran Luz, María Teresa e Charito, as súas amigas eternas, coma os zapatos.

-Bo día, Marisita.

-Bo día, guapas, como andades?

-Andamos coma sempre, non hai queixa.

-A ver se hai sorte hoxe.

As mans egurradas de Luz abren o xornal para buscar a combinación gañadora, outra vez nada… Non importa, seguirán vindo cada luns tomar o café da media mañá. Dona Luísa saca as cuncas da  trastenda e velaí están, amañando o mundo, contentas cos pés quentiños naquelas zapatillas eternas.

Varios luns despois, logo de marcharen as súas amigas, Dona Luísa abriu a correspondencia e conxelóuselle o sangue. A xustiza dáballe a razón á inmobiliaria e tiña que abandonar a tenda. Todo se paralizou diante dela: os estantes, as zapatillas, os sete caraveis, as cuncas de café… E mirouno todo ao seu redor, como se mira a despedida.

Embalou o produto en caixas e o seu fillo axudouna a levalas para o vello piso. Mentres Lucas a observaba, indiferente, ela ía abrindo as caixas unha a unha: alí estaban as cores das bailarinas, zapatillas para bebés, deportivas… bailaban polo salón, alegres, no tempo fuxidío. Puxo a bata de novo e marchou para a tenda.

A rúa Montero Ríos era un fervedoiro de xente. Antes de que o fume se estendese ao primeiro piso, os bombeiros afogaron o lume da vella tenda de zapatos. “Estaba de liquidación, si, pero levaba anos de liquidación. Din que quedou irrecoñecíbel”. No medio do local, cos ollos cegos de chorar, Charito, María Teresa e Luz recolleron o cartel comido polas lapas, no que xa só se podía ler “Fin de existencia”.

As tres sorriron entón.  Levaban postas as zapatillas da tenda e as tres sabíanse donas do segredo daquel calzado, eterno, como a súa vida mentres o levasen os pés, até que un contratempo demasiado insoportable as levase a decidir que era o tempo de marcharen.